توضیحات
روح نیز همانند جسم به غذا نیاز دارد و اتفاقا غذای روح، ضروری تر و مهم‌تر است. چون جسم می‌تواند مدتی بدون غذا سالم بماند اما اگر روح بدون غذا بماند، انحراف و روی‌آوری به جرم و گناه، حتمی است. پیامبر خدا نماز را «نور چشم» خود تلقی کرده‌اند. یعنی نماز را محبوب و مایه‌ی شادی و آسودگی قلب دانسته‌اند.
در این کتاب می‌خواهیم بدانیم:
• آیا این «شادی و آسودگی قلب» ناشی از نماز، مختص به پیامبر خدا بوده‌است یا هر مسلمانی می‌تواند از آن برخوردار گردد؟
• آیا ما نیز می‌توانیم چنان بهره‌ای از نمازهایمان ببریم؟ یا نماز هایمان صرفا مجموعه‌ای از حرکات و الفاظ مرسوم و تقلیذی هستند که در اوقات معین ادا می‌کنیم و منشأ تحولی نیستند؟
• آیا نماز فرهنگ خاص خود را دارد؟
• آیا در نماز جز معانی معمول که تاکنون از آن دریافته‌ایم، معانی دیگری یافت می‌شود؟
نمازگزار باید نماز را نور چشم خود بداند یعنی نماز را بسیار دوست بدارد. ما وقتی کسی را بسیار دوست می‌داریم، او را نور چشم خود می‌گوییم!
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.